დავიწყებთ კურსს არა ანბანით, არამედ ამ ანბანის მნიშვნელოვნების ხაზგასმით. უპირველესად, საჭიროა გვესმოდეს, რომ კომუნიკაცია არ არის დამატებითი აქტივობა – ის არ უნდა ეფუძნებოდეს ნარჩენობის პრინციპს. ის ჩვენი სტრატეგიული საქმიანობის ნაწილია. ყოველდღიური მუშაობისას ჩვენ, როგორც მენეჯერები, უამრავი სხვადასხვა ამოცანის წინაშე ვდგებით – იქნება ეს სემინარების თუ კონფერენციების მოწყობა, წარმოდგენების გამართვა თუ გამოფენების გახსნა. და ყველა ეს საზრუნავი მთელ ჩვენს დროს და ძალას მოიხმარს. უკვე ცოტა ენერგიაღა გვრჩება, რომ ვილაპარაკოთ ჩვენს წარმოდგენასა თუ გამოფენაზე, სტუმრების თუ ექსპერტების შთაბეჭდილებებზე. არადა, საჭიროა, სულ თავიდანვე ვიფიქროთ იმაზე, როგორ და ვისთან ვილაპარაკებთ.

კომუნიკაცია ბევრი რამით ჰგავს მარკეტინგს. მარკეტინგის მენეჯერები წყვეტენ არა მხოლოდ იმას, თუ რა იქნება, ვთქვათ, იოგურტის რეკლამირების და გაყიდვის საუკეთესო ხერხი; ისინი სტრატეგიის საკითხებზეც მუშაობენ. ისინი წყვეტენ, კონკრეტულად რა იოგურტი აწარმოონ და საერთოდაც, იოგურტი უნდა იყოს თუ არა მათი პროდუქტი. ასე რომ,  მოდით, ამიერიდან კომუნიკაცია ძალიან მნიშვნელოვან და სტრატეგიულ პროცესად მივიჩნიოთ და ყველა ქმედების დაგეგმვის ერთ-ერთ არსებით შემადგენელ ნაწილად განვიხილოთ ხოლმე.

მაშ, რა არის კომუნიკაცია? არსებობს მისი მრავალნაირი ტიპი და სახესხვაობა, მაგრამ ჩვენ მხოლოდ ძირითად განსხვავებებს განვიხილავთ. არსებობს შიდა კომუნიკაცია. ის მოიცავს გზავნილებს, რომლებიც შედგება და ვრცელდება ადამიანთა ან ორგანიზაციების ჯგუფის შიგნით, ეს არის ცალკეული მიმართულების ცალკეული თემა, ეგრეთ წოდებული კორპორატიული კომუნიკაცია. ჩვენ გავივარჯიშებთ გარე კომუნიკაციაში. ამ ტიპის კომუნიკაციის მრავალნაირი განსაზღვრება არსებობს. გთავაზობთ, გავეცნოთ ამ განსაზღვრებას: „გარე კომუნიკაცია გახლავთ ინფორმაციის შეთავაზების ღონისძიებათა სისტემა, რომელიც მიზნად ისახავს გავლენის მოხდენას სამიზნე აუდიტორიის მიერ გაგებაზე, მის აღქმაზე, მოლოდინებსა და ქცევაზე – ორგანიზაციისა თუ პროექტის მისიისა და მიზნების შესაბამისად“. მნიშვნელოვანია, აქ აღინიშნოს და გვახსოვდეს, რომ კომუნიკაციის უმთავრესი მიზანი არის გავლენის მოხდენა სამიზნე აუდიტორიის ქცევაზე. და ეს გახლავთ უმთავრესი განსხვავება კომუნიკაციასა და უბრალოდ ლაპარაკს ან დიალოგს შორის. 

უაღრესად მნიშვნელოვანია, დავარწმუნოთ ისინი, ვისაც მივმართავთ, განსაზღვრული რამ მოიმოქმედონ. მაგრამ ეს უკიდურესი მიზანია. სანამ ეს მოხდებოდეს, ჩვენ, ასე ვთქვათ, გავლენა უნდა მოვახდინოთ ჩვენი მსმენელების გაგებაზე, აღქმასა და მოლოდინებზე. ანუ, პირველ სტადიაზე ჩვენ ვცვლით იმას, ადამიანები თუ როგორ აღიქვამენ და პასუხობენ გარესამყაროს (ვცვლით ე.წ. განწყობას), შემდეგ კი გადავდივართ ქმედების პრაქტიკულ ასპექტზე.

ყველაზე თვალშისაცემ მაგალითად შეგვიძლია, საარჩევნო კამპანიები მოვიყვანოთ – უპირველესად, კანდიდატის გუნდის წევრები. მაგალითად, პრეზიდენტის საარჩევნო გუნდი ქმნის ამ კანდიდატის  კონკრეტულ იმიჯს, რომელსაც ამომრჩევლები აღიქვამენ, როგორც დადებითს. ისინი პირს არ იბრუნებენ, როდესაც ამ კანდიდატის შესახებ ესმით ან როდესაც თავად კანდიდატი საუბრობს. ისინი მის სიტყვებსა და იმიჯზე რეაგირებენ არა მხოლოდ გონებით, არამედ ემოციურადაც. ამგვარად, გუნდი ქმნის პოზიტიურ განწყობას.

მაგრამ ყოველივე ეს კეთდება არა იმისათვის, რომ ვიღაცას მოსწონდეს ესა თუ ის ადამიანი და ენდობოდეს მას; არამედ კეთდება კონკრეტული მიზეზით. ამ განწყობის შექმნის საბოლოო  მიზანია, განსაზღვრულ დროს და განსაზღვრულ ადგილას ადამიანებმა განსაზღვრული ქმედება განახორციელონ: მივიდნენ საარჩევნო უბანზე და ხმა მისცენ ამ კანდიდატს.