Што такое крытыка? Паколькі мы пастаянна ацэньваем прадукты культуры (напрыклад, кнігі, фільмы або тэлевізійныя праграмы), наколькі яны добрыя ў параўнанні з іншымі падобнымі прадуктамі, усе мы з'яўляемся крытыкамі. Але крытыка – гэта не проста меркаванне. Агляд – гэта аргумент, заснаваны на доказах, мэта якіх – так ці інакш пераканаць людзей. У ідэале ён уключае элемент аб'ектыўнага апісання прадмета агляду. І хоць агляды, як і каментары, суб'ектыўныя, крытык імкнецца гаварыць не толькі для сябе, але і для іншых чытачоў, слухачоў або гледачоў.

Крытыкі граюць вельмі важную ролю ў падтрымцы культурных і крэатыўных індустрый, а таксама дапамагаюць прадстаўнікам розных відаў мастацтва развіваць творчасць і пашыраць аўдыторыю. Тым не менш, крытыка не з'яўляецца ні заахвочваннем, ні проста саветам спажыўцам. Убачыўшы агляд, людзі могуць прачытаць кнігу ці паглядзець фільм. І гэта станоўчы вынік. Але крытык не павінен быць звязаны з камерцыяй. Яго праца заключаецца не ў тым, каб прадаваць што-небудзь канкрэтнае, а ў тым, каб звяртаць увагу на мастацтва незалежна ад таго, ці ёсць у ім нейкая фінансавая выгада. Фактычна крытыкі могуць ператварыцца ў свайго роду проціяддзе ад ажыятажу і процідзейнічаць дарагім рэкламным кампаніям. Крытык абавязаны быць справядлівым у стаўленні да разгляданай творчай асобы і самой форме мастацтва. Тым не менш, многія лічаць, што асноўную адказнасць яны нясуць перад аўдыторыяй, а галоўнай умовай іх працы з'яўляецца вынясенне сумленных меркаванняў.

Мова агляду залежыць ад мэтавай аўдыторыі. Напрыклад, пры разглядзе прадмета канцэптуальнага мастацтва адной з функцый крытыка можа быць пераклад тэарэтычнага жаргону у зразумелыя шырокаму колу чытачоў тэрміны. Крытыкі могуць

выступаць звязваючым звяном паміж мастацтвам і аўдыторыяй, тлумачыць новае і нават прадказваць, што прыжывецца, а што – не. Яны могуць устанаўліваць стандарты і фарміраваць густы, часам працуючы насуперак грамадскай думцы.

Крытычныя артыкулы чытаюць для атрымання навін культуры, успрымаюць як падставу для дыскусій і як адлюстраванне сацыяльных праблем грамадства. Напрыклад, аўдыторыя, якая чытае кніжныя агляды, можа ахопліваць тых, хто прачытае разгляданую кнігу, ужо якія прачыталі яе і тых, хто ніколі яе не прачытае,. У агляд варта ўключаць фактычную інфармацыю (напрыклад, падрабязнасці выпуску і дату выпуску ці месца правядзення), апісанне, невялікі фрагмент або цытату працы, кантэкст і ацэнку або меркаванне. Адпаведны кантэкст мяркуе інфармацыю аб папярэдніх працах аўтара, супастаўных працах іншых аўтараў, а таксама гісторыю жанру або мастацкай формы. Таксама ў аглядзе можна выкласці некаторыя факты біяграфіі аўтара без лішніх падрабязнасцей пра асабістае жыццё або рынкавы кошт работ. У адрозненне ад навуковых рэцэнзентаў аглядальнік у сродках масавай інфармацыі павінен выказваць сваё меркаванне.

Вось некалькі пытанняў, якія вы можаце задаць сабе як рэцэнзенту: Ці робіць творчая асоба нешта новае або спрабуе сябе ў іншым кірунку? Калі яна працуе паводле плана, якім чынам адпавядае яму ці адыходзіць ад яго, развівае? Чым гэта праца адрозніваецца ад іншых прац таго ж аўтара або ад прац іншых творчых асоб? Які від мастацтва натхніў яе ці аказаў уплыў?