Հաղորդակցության նպատակին հասնելու ճանապարհը կարելի է ներկայացնել, այսպես կոչված, հաղորդակցության աղեղով։ Եկեք նայենք այս աղեղին կառավարչի աչքերով, ով կազմակերպում է, օրինակ, ջազ փառատոն։ Այս դեպքում կառավարչի հիմնական խնդիրը մի կողմից՝ մասնակիցներին, իսկ մյուս կողմից այցելուներին ներգրավելն է։ Կարճ ասած՝ անհրաժեշտ է գրավել հաճախորդների ուշադրությունը։

Եկեք դիտարկենք մի իրավիճակ, որտեղ գոյություն ունի խնդրո առարկայի զրոյական իմացություն։ Այսինքն` մեր թիրախային լսարանը երբեք չի լսել մեր փառատոնի մասին և բացարձակ գաղափար չունի, թե ինչ է դա։ Սա առաջին փուլն է, որ կոչվում է «Ես չգիտեմ»։ Մենք սկսում ենք հաղորդակցությունը նման պայմաններում։ Այս փուլի հիմնական նպատակն է համոզվել, որ մարդիկ հետաքրքրված են և կցանկանան հավելյալ տեղեկություն ստանալ փառատոնի մասին։ Այստեղ մենք պայքարում ենք ուշադրության համար։ Անհրաժեշտ է ճեղքել տեղեկատվությամբ գերծանրաբեռնված պատը և հասնել մեր հավանական լսարանին։ Ենթադրենք, որ դա մեզ հաջողվում է։ Մարդիկ արդեն տեղեկացված են մեր փառատոնի գոյության մասին։ Մեր լսարանը տեղափոխվում է հաջորդ փուլ, որ կոչվում է «Ես գիտեմ»։ Սակայն մենք պետք է գիտակցենք նաև, որ մարդիկ տիրապետում են բազում տարբեր փաստերի. երկու անգամ երկու չորս է, ԱՄՆ նախագահն է Դոնալդ Թրամփը, աշխարհը պայքարում է կլիմայական փոփոխությունների դեմ, և բոլոր մարդիկ մահկանացու են։ Ամեն դեպքում մինչ այս պահը։ Աշխարհում գոյություն ունեն բազմաթիվ երևույթներ, որոնց մասին մարդիկ տեղյակ են, սակայն մենք մեկ այլ բանի կարիք ունենք։ Հաջորդ քայլով անհրաժեշտ է շահագրգռել մեր լսարանին։ Առանց հետաքրքրվածության՝ փառատոնի մասին գիտելիքը զուտ չեզոք տեղեկատվություն է, որը մարդկանց չի հետաքրքրում և կարևոր չէ։ Առանց անկեղծ հետաքրքրվածության՝ փառատոնի մասին տեղեկատվությունը շատ նման է ձգողականության օրենքին։ (Ի վերջո, մենք բոլորս ապրում ենք առանց դրա մասին մտածելու, սակայն միայն շնորհիվ այս օրենքի կարող ենք տեղաշարժվել մեր մոլորակի վրա և չթռչել դեպի մութ տիեզերք)։ Մենք պետք է այնպես ներկայացնենք փառատոնի մասին տեղեկատվությունը, որ կարողանանք գրավել մարդկանց ուշադրությունը և ավելին իմանալու ցանկություն առաջացնենք։ Մարդիկ պետք է հետաքրքրվեն փառատոնով. այցելեն կայքէջ, պարզեն փառատոնի անցկացման ամսաթվերը, օրակարգը, տոմսերի արժեքները։ Այս փուլն անվանում ենք «Ես հետաքրքրված եմ»։ Այս փուլում անհրաժեշտ է ցուցաբերել ստեղծարարություն և անել ամենը՝ ազդելու համար ոչ թե գիտակցության, այլ հույզերի վրա, դրդենք մեր հանդիսատեսին բացահայտել ավելին և անել առաջին քայլը։ Այս քայլը կոչվում է «առաջին մոտեցում»։ Մեզ համար շատ կարևոր է, որ այս քայլը լինի հաջողված։ Այսպես, օրինակ, կայքէջը պետք է պատրաստ լինի և գործի, իսկ տոմսերը պետք է հասանելի լինեն տոմսարկղում։ Կամ, օրինակ, եթե մենք թիրախավորում ենք երաժիշտներին, պրոդյուսերը պետք է հեռախոսազանգերի բոլոր հարցերին տա սպառիչ պատասխաններ։ Եթե մենք հաջողությամբ ավարտենք «առաջին փուլը», անհրաժեշտ է համոզվել, որ այս մոտեցումը դառնում է մշտապես կիրառելի։ Օրինակ՝ երաժիշտները պետք է ցանկություն հայտնեն յուրաքանչյուր տարի միանալու մեր փառատոնին։ Ունկնդիրները նույնպես պետք է պատրաստակամ լինեն ամեն տարի մասնակցելու մեր փառատոնին և իրենց օրացույցներում նշեն անցկացման օրերը՝ միջոցառումը բաց չթողնելու համար։

Մենք պետք է ձևավորենք «հիմնական լսարան»՝ մարդիկ, ովքեր մասնակցելով փառատոնին մեկ անգամ, կդառնան «հավատարիմ հաճախորդներ»։ Եթե մենք դա չանենք, եթե չպահենք մեր հաճախորդին, ապա ամեն տարի կծախսենք հսկայական ռեսուրսներ. ստիպված կլինենք նորից անցնելու բոլոր փուլերը՝ փորձելով մարդկանց անծայրածիր օվկիանոսում գտնել մեր հաճախորդներին։

Կարող ենք վստահորեն ասել, որ վերջին փուլը կլինի մեր ամենամեծ ձեռքբերումը։ Այդ ժամանակ հաճախորդը կդառնա երկրպագու։ Նա ոչ միայն ամեն տարի կմասնակցի մեր փառատոնին, այլ նաև կբերի իր ընտանիքի անդամներին, ընկերներին, կհամոզի բոլորին, որ կյանքն անիմաստ է, եթե առնվազն մեկ անգամ չես համտեսում այս «համեղ երաժշտական կերակուրը»։ Այս փուլում մենք օգտագործում ենք մեր ռեսուրսները, որպեսզի լսարանը կրկին անցնի արդեն իսկ հայտնի փուլերով։ Սակայն այս արշավին մեզ են միանում նաև մեր երկրպագուները, և հաղորդակցության գործընթացը ձնագնդի էֆեկտով մեծ թափ է առնում՝ գրավելով մեր աճող լսարանը։

Բնականաբար, այս բոլոր փուլերը պայմանական են, և իրական կյանքում ամեն ինչ ավելի բարդ է։ Օրինակ՝ հազվադեպ է հանդիպում զրոյական իմացության դեպք, և լսարանը կարող է արդեն ունենալ որոշակիորեն ձևավորված վերաբերմունք, որը ոչ միշտ է նպաստավոր մեզ համար։ Օրինակ՝ կարող են լինել մարդիկ, ովքեր ընդհանրապես ջազ չեն սիրում, կամ սիրում են, սակայն կարևորում են միայն որոշակի երաժիշտների մասնակցությունը։ Մարդիկ կարող են չհավանել կազմակերպչի անձը կամ գլխավոր հովանավորին։ Այնպես որ, որոշակի փուլերում մենք ոչ այնքան աշխատում ենք հետաքրքրել մարդկանց, որքան փորձում ենք փոխել ընկալումները, կոտրել կարծրատիպերը և ձևավորել նոր վերաբերմունք։

Ամեն դեպքում, մեր առանցքային նպատակը «հաճախորդ/երկրպագուն» է։ Ինչպե՞ս է տեղի ունենում այդ վերափոխումը, և ինչպե՞ս հասնենք այդ նպատակին։ Սա է մեր հաջորդ դրվագի թեման։

Այժմ անհրաժեշտ է հիշել, որ՝

· հաղորդակցության գործընթացը բաղկացած է մի քանի փուլից. սկզբում լսարանը պետք է ստանա տեղեկատվություն մի բանի գոյության մասին, որի  մասին մենք պետք է հաղորդակցություն իրականացնենք, ապա հետաքրքրություն ցուցաբերի, փորձի այն, այնուհետև դառնա հավատարիմ հաճախորդ և վերջապես դառնա երկրպագու։

Ցտեսություն և մինչ նոր հանդիպում։