Հակամարտության և լարվածության շրջանում արվեստը երկրորդական դեր է խաղում, քանի որ մարդկանց ուշադրության կենտրոնում բնական պահանջները հոգալն է /սնունդ, ապաստան, դեղորայք հայթայթելը, ինչպես նաև պաշտպանվելը/: Այնուամենայնիվ ստեղծագործելը բնորոշ է մարդուն թե՛ խաղաղ, թե՛ պատերազմական պայմաններում: 1931-1939 թթ. տեղի ունեցած իսպանական հեղափոխության և քաղաքացիական պատերազմի սարսափներից մեկին` Գերնիկա քաղաքի ռմբակոծությանը, Պաբլո Պիկասոն արձագանքեց իր Գերնիկա կտավով: 

Խոշոր հակամարտություններից ու աղետներից հետո մշակութային ժառանգությունը  նշանակալի դեր է կատարում հասարակության վերակառուցման գործում: Այսպես, օրինակ, Վարշավայի  Հին քաղաքի և կամրջի վերականգնումը և վերջիններիս ընդգրկումը Յունեսկոյի  Համաշխարհային ժառանգության ցուցակում խորհրդանշում են երկրորդ համաշխարհային պատերազմի արդյունքում առաջացած ճգնաժամի  հաղթահարումը:                                                                                

Գրեթե նույն նպատակին էլ ծառայում էր 1947 թվականին  մեկնարկած Էդինբուրգյան փառատոնը, որը ամեն տարի իր շուրջն է համախմբում 400 000 այցելուի: Փառատոնը նաև խթանում է մի շարք այլ միջազգային միջոցառումներ, ինչպիսիք են  Էդինբուրգի արվեստի փառատոնը, կինոփառատոնը և գրական փառատոնը, որոնք Շոտլանդիային տարեկան պարգևում են 261 մլն. ֆունտի արտադրության աճ 82 մլն. Ֆունտ ստեռլինգի տարեկան եկամուտի հետ մեկտեղ, ինչպես նաև ստեղծում են շուրջ 5000 աշխատատեղ: Այսպիսով, մշակույթը, լինելով ստեղծագործ տնտեսության բաղադրիչ, կարող է նաև  կարգավորել միջազգային երկխոսությունը:                                                                  

Սա առաջինը անգամը չէ, որ երաժշտությունը նպաստում է համակարտության կարգավորմանը և մշակութային տարբերությունների ճանաչմանը:  Սառը պատերազմի ընթացքում ԱՄՆ-ի և Սովետական Միության նվագախմբերը փոխադարձ հյուրախաղերով էին հանդես գալիս, իսկ 1999 թվականին Դանիել Բարենբոյմը Էդվարդ Սաիդի հետ մեկտեղ հիմնադրեց երիտասարդ արաբ և  հրեա երաժիշտներից կազմված Ուեսթ Իսթերն Դիվան նվագախումը:  2008 թվականին Նյու Յորքի ֆիլարմոնիկ նվագախումը հանդես եկավ Հյուսիսային Կորեայում: