Ի՞նչ է քննադատությունը: Մենք բոլորս ինչ-որ իմաստով քննադատներ են, քանի որ անընդհատ դատում ենք այն մասին, թե արդյոք մշակութային իրողությունները (օրինակ՝ գրքերը, ֆիլմերը կամ հեռուստատեսային ծրագրերը) լավն են, թե վատը, և ինչպես են դրանք համեմատվում նույն տիպի այլ գործերի հետ: Բայց քննադատությունը պարզապես կարծիքի արտահայտումը չէ: Գրախոսությունը փաստարկում է՝ հիմնված ապացույցների վրա, և դրա նպատակը այլոց համոզելն է: Իդեալական սցենարի դեպքում այն ներառում է գրախոսականի առարկա հանդիսավող գործի օբյեկտիվ նկարագրության տարր: Թեև գրախոսականները, ինչպես և մեկնաբանությունները, սուբյեկտիվ են, քննադատը ձգտում է խոսել ոչ միայն իր անունից, այլև ուրիշ ընթերցողների, ունկնդիրների կամ հանդիսատեսի անունից:

Քննադատները կենսական դեր ունեն մշակութային և ստեղծարար արդյունաբերություններում և բոլոր ոլորտների արվեստագետներին հնարավորություն են տալիս զարգացնել իրենց արվեստը և կապ հաստատել լսարանների հետ: Բայց քննադատությունը ոչ գովազդ է, ոչ էլ պարզապես հաճախորդին տրվող խորհուրդ: Գուցե լավ է, որ մարդիկ գիրքը կարդում են կամ դիտում են ֆիլմը կամ հաղորդումը գրախոսականի պատճառով: Բայց քննադատը պետք է մարկետինգից անկախ լինի: Նրանց աշխատանքը ոչ թե ինչ-որ կոնկրետ բան վաճառելն է, այլ արվեստին ուշադրություն դարձնելը, տեսնելը, թե արդյո՞ք այն ստանում է ֆինանսական աջակցություն, թե ոչ: Իրականում նրանք կարող են հանդես գալ որպես մեծածավալ գովազդման կամ թանկարժեք հանրահռչակման գործողություններին հակազդող միջոց: Քննադատի պարտավորությունների մեջ է մտնում գրախոսվող արվեստագետի և արվեստի ձևի նկատմամբ արդար մոտեցում դրսևորելը: Բայց նրանց հիմնական պարտավորությունը, թերևս, լսարանի առջև է՝ հաղորդել ազնիվ կարծիք և դատողություն:

Գրախոսականի լեզուն կախված է թիրախային լսարանից: Կոնցեպտուալ արվեստի պարագայում, օրինակ, քննադատի գործառույթներից մեկը կարող է լինել տեսական ժարգոնը ընդհանուր ընթերցանական լսարանի համար հանրամատչելի և հասկանալի դարձնելը: Քննադատները կարող են միջնորդ հանդիսանալ արվեստի և լսարանի միջև, բացատրել նորը և նույնիսկ կանխատեսել, թե ինչը կհարատևի: Նրանք կարող են չափորոշիչներ սահմանել և ճաշակ ձևավորել՝ երբեմն հանդես գալով հանրային կարծիքին դեմ:

Քննադատությունը կարելի է համարել մշակութային լուր, այն կարելի է ընկալել որպես բանավեճի հարթակ և սոցիալական մտահոգությունների հայելի: Գրախոսականների լսարանը, օրինակ, կարող են լինել մարդիկ, ովքեր կկարդան գրախոսվող գիրքը, մարդիկ, ովքեր արդեն կարդացել են այն, և մարդիկ, ովքեր երբեք այն չեն կարդա: Գրախոսությունը պետք է ներառի փաստացի տեղեկություններ (օրինակ՝ լույս ընծայման մանրամասները, ամսաթիվը կամ վայրը), նկարագրությունը, աշխատանքի որոշակի երանգներին անդրադարձ կամ դրանից մեջբերումներ, համատեքստ և գնահատում կամ գնահատողական դատողություն: Վերաբերելի համատեքստում կարող են ներառվել արվեստագետի անցյալ գործերը, այլ արվեստագետների կողմից համեմատելի գործերը, ինչպես նաև ժանրի կամ արվեստի ձևի ողջ պատմությունը: Այստեղ կարող է ներառվել արվեստագետի կենսագրության մի որևէ տարր, բայց ոչ ընտանեկան կարգավիճակը կամ արվեստի գործերի շուկայական արժեքը: Ի տարբերություն գիտական գրախոսությունների, ԶԼՄ-ներում աշխատող գրախոսից ակնկալվում է գնահատողական դատողություն՝ կարծիք:

Որպես գրախոս կարող եք ձեզ մի քանի հարց տալ. արդյո՞ք արվեստագետը ինչ-որ նոր բան է անում, թե՞ իր արվեստի արտահայտման հին ձևը տանում է մեկ այլ ուղղությամբ: Եթե նրանք աշխատում են ավանդական ձևերով, ինչպե՞ս են հավատարիմ մնում ավանդույթին կամ հեռանում դրանից, կամ էլ զարգացնում այն: Ինչպե՞ս է  տվյալ արվեստագետի աշխատանքը համեմատվում իր իսկ այլ գործերի կամ այլ արվեստագետների գործերի հետ: Արվեստի ի՞նչ ուղղություն է նրանց ոգեշնչել կամ ազդել նրանց վրա: