Ինչևէ, մշակութային և ստեղծարար արդյունաբերությունների գաղափարը  առաջացել է ավելի ուշ: Տնտեսագետ և արվեստաբան Պիեռ Լուիջի Սակոն գտնում է, որ դա պայմանավորված է քսաներորդ դարի սկզբի արդյունաբերական հեղափոխությամբ:  Չէ որ այդ շրջանի տեխնոլոգիական նվաճումները, մասնավորապես` ռադիոն, երաժշտական ձայնագրությունը, լուսանկարչությունը, ֆիլմերը, տպագրության տեխնոլոգիայի բարելավումը հասանելի դարձրեցին մշակույթը և իրենց ազդեցությունը թողեցին ստեղծագործման գործընթացի վրա:

Թատրոնը, վիզուալ արվեստը, կինոմատոգրաֆիան, հեռուստատեսությունը, ռադիոն, երաժշտությունը, տպագրությունը, համակարգչային խաղերը, նոր ԶԼՄ-ները, ճարտարապետությունը,  դիզայնը, նորաձևությունը, և գովազդը հանդիսանում են  մշակութային և ստեղծարար արդյունաբերության մի մասը:                                                                                                   
Գործնականում մշակութային արդյունաբերություն եզրը կարող է փոխարինվել ստեղծարար արդյունաբերությամբ: Սակայն մշակութային արդյունաբերություն հասկացությունը ավելի շատ հարակից է մշակութային ժառանգությանը և ստեղծագործության ավանդական ձևերին, մինչդեռ ստեղծարար արդյունաբերությունը  ենթադրում է կիրառական արվեստներ, նորարարություն, եկամտի  աղբյուրների և աշխատատեղերի ստեղծում՝ մտավոր սեփականության օգտագործմամբ:

Ներկայումս մենք ականատես ենք, թե ինչպես են առաջանում մշակութային և ստեղծարար արդյունաբերության նոր ձևեր, իսկ բովանդակություն ստեղծողների և սպառողների միջև առկա հատող գիծը աստիճանաբար անհետանում է: Մշակութային և ստեղծարար հատվածները նոր տնտեսության առաջատամարտիկներն են: Այսօր արդյունաբերական հասարակությունը աստիճանաբար վերափոխվում է մտավորի, հետևաբար  խնդիրներ լուծելիս  ստեղծարար մոտեցման կիրառումը մրցունակության գրավականն է: